Að Hausti - Skálmöld

Tveimur jafnfljótum

Tiplar yfir sandinn

Landið suður lokkar

Tíminn hálfnaður

Sömuleiðis vandinn

Andið svala okkar

Enginn þekkir til

Gjörða eða göngu

Vona sinna valdur

Gömlu konunnar

Endur fyrir löngu

Kona vindur kaldur

Skórinn Gatslitinn

Skörð eru í kápu

Lækir frosnir leka

Skemmir göngu með

Sögum eða drápu

Flækir ísinn fleka

Reynslan Æskune

Rúði inn að skinni

Tapa laufin trjánum

Rífur gömul sár

Slitrótt bernskuminni

Gapa klettar gjánum

Það var haust, við þögðum

Allt vort traust, við á þig lögðum

Endalaust en lítið sögðum

Það var haust, við þöðum

Ferðast einsömul

Fararskjótinn enginn

Gjánum klettar gapa

Félagsskapurinn allur

Úr sér genginn

Trjánum laufin tapa

Kaldur vindurinn

Klónum sínum sekkur

Fleka ísinn flækir

Krækiberjablá

Lækjarvatnið drekkur

Leka frosnir lækir

Liðið sumarið

Lækkar sól og dofnar

Kaldur vindur kona

Leggst þar undir stein

Örmagna og sofnar

Valdur sinna vona

Leikur andlitið

Ljósrauð morgunglæta

Okkar svala andið

Líkt og Brynhildar

Goðin hennar gæta

Lokkar suður-landið

Það var haust, við þögðum

Allt vort traust, við á þig lögðum

Endalaust en lítið sögðum

Það var haust, við þögðum

Það var haust, í sárum

Allt vort traust, við á þig bárum

Endalaust en lítið sögðum

Það var haust, við þögðum

Það var haust, í klettum

Allt vort traust, við á þig settum

Endalaust en lítið sögðum

Það var haust, við þögðum