Ey İstanbul - Ozbi

‏‏‏‏‏‏‏‏İstanbul temiz

Nemli sokak kaldırımlarının arasına sıkışmış papatyalarla taç yapan çocuklar

kadar

Ölümsüz aşkı bulan ve sonra Azrail ile tanışan saf bir aşık kadar

İstanbul kirli

Cehaletin enselediği suçluların güçsüz olduklarını kabullenip boyun eğdikleri

kader kadar

Bütün duyguların sanallaşıp, gerçekleri sokaklarında sakladıkları için İstanbul

mutsuz

Yaradan’ın yanıldığı kadar

Vicdan ve hürriyet

Neden geldiğini bilmediğin bir terminalde külleriyle oynadığın bir kül tablası

Bir yolculukta, ne ayı ne de yıldızları göremeyen bir insanın suratını asması

Vicdan ve hürriyet

Bir askerin kaşarlı bayat ekmeğini tutan palaskası

Yoldaşız diyenlerin dipçiği ile yırtılan karın kası

Tecavüzün simit susamlarından şaire glen ilhamı, yerle yksan eden kahredici

travması

O yüzden İstanbul, devr-i şahanesin

Şaheserin, özgürlüğün toprak altında beklemesi

Bu yüzden İstanbul, ehl-i vecizesin

Şaheserin, yazarın acıyla elinin titremesi

Ey gidi İstanbul

Olan biteni küçümsersin

Lakin büyüklüğün bir celladın marifet namesi

Bir zamanlar seni küçümseyenin küçüklüğüne üzülürdün

Ne vakit oldun böyle kibrin adresi

İstanbul!

Merhametin yok, yok!

Binlerce yıl küs kalmış hayallerin var

Ey İstanbul!

Cesaretin yok, yok, yok!

Gerçeği saklayan korkuların var

Unutulan sokaklar kayıp kahramanların martavalları ile süslenir

İsimsiz düşlerin pusu kurduğu yalan diyarıdır bu şehir

Kimsesiz bırakır lakin yine de gönül heveslenir

İnsanın kanıyla, gururuyla beslenir

Umutların rüzgarındadır tebessümün hikayesi

İlk önce kirlenmektir surattaki ifadesi

«Sadece en güçlü olmaya çalış» der kaderin iradesi

Kalırsan kaidesiz, bağlanır basiretin

Bir gökdelende görürsün parayla gelen asaleti

Bir banknot parçası tüm duygularına hükmederken anca sarhoş olup diklenirsin

O da olur rezaletin

Bir hayal kur, işte o an içindesindir esaretin

Gerçekle arandaki duvarı yıkmak ister dertlerin

Yıkabilir misin, bilemem lakin

Eyvallah!

Ben gidiyorum, bu şehre hoş geldin…

İstanbul!

Merhametin yok, yok!

Binlerce yıl küs kalmış hayallerin var

Ey İstanbul!

Cesaretin yok, yok, yok!

Gerçeği saklayan korkuların var

İçinde kuralların

İçinde yasakların

İçinde umutlara kibirlenen bir ruhun var