Nieoceniona - Marek Grechuta

Cicha jak sen

Dobra jak ten

Promyk jej ciepłych oczu

Wierna jak cień

W pogodny dzień

W twoim życiowym roztoczu

Chodzi na palcach

Kiedy sen zmógł

Ciebie i wasze mieszkanie

Pięknie jak w walcach

Mądrze jak Bóg

Znaczy ci wciąż swe oddanie

Znosi cierpliwie niepokój słów

Gorzkie niejedno przeżycie

Aby na koniec powiedzieć znów

Że jakże piękne jest życie

Wierzysz jej wtedy, bo dzięki niej

Bywasz mniej życiem zmęczony

Zasłania chmury przyszłości złej

Obraz twojej żony

Przypomnij dziś

Sobie ten liść

Co spadł wam na kolana

Kiedy to z rąk

Splotła wam pąk

Miłości chwila kochana

Potem ten walc i zawrót głów

Od zapatrzenia w zachwycie

Nocne spacery w księżyca nów

I to radosne serc bicie

Lekko, wesoło do ciebie szła

Na umówione spotkanie

Gdy chmurną jesień okryła mgła

Biegła po serca ogrzanie

Wierzyła w piękny magnetyzm dusz

W potok słów tak rozmarzony

I jej przysięga pod krzewem róż

Twej przyszłej — wreszcie żony

Weselny krąg

Zabrzmiał jak gong

Śpiewając dobre życzenia

A potem już

Tych dwoje dusz

Szukało zaistnienia

Z ochoty by

Pokazać bzy

I inne cudowności

Przyszedł na świat

Jak piękny kwiat

Różowy owoc przyszłości

W bólu zrodzony, by spełnić twe

Serca i ciała wybranie

Aby ucieszyć tez oczy twe

I spełnić twoje czekanie

Wierzy, że szczęściem największym wszak jest

Maleńki cud wytęskniony

Dla was i świata — ten gest

Jest od twej świętej żony