Droga za widnokres - Marek Grechuta

Nie na tym niebie, a i gwiazda nie ta

Weszła mi w szkodę, poraziła oczy

Wół stąpa ciężko, toczy się kareta

Patrzeć, a droga w gęsty las się toczy

W moim lesie, na moim południu

Wrzosy chodzą po rudych pagórkach

I już drzewa jesienią się trudnią

Wiatr się stroi w ich opadłe pióra

U kapelusza powisają dzwonki

Aby okłamać skromność wesołością

Jakby żałobę pisać krojem czcionki

Co na wesele przyszła spraszać gości

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Gdzie jest ten kamień, za który nie sięga

Kolców i pokrzyw rozległy widnokres?

Gdzie trochę ciepła, co u stóp przyklęka

I rękawice osuszy mi mokre?

W moim lesie wygasły już światła

Noc już w coraz większym płaszczu chodzi

Z boku kropli, ostatniej co spadła

Zimy biała gwiazda się urodzi

U kapelusza powisają dzwonki

Aby okłamać skromność wesołością

Jakby żałobę pisać krojem czcionki

Co na wesele przyszła spraszać gości

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

Hej, hej, hej, hej, hej, hej

W moim lesie białe ognie płoną

Rosną skrzydła śniegowej zawieji

W moim lesie świt cały ze szronu

W moim lesie jednak zima dmie