Może usłyszysz wołanie o pomoc - Marek Grechuta

Może odnajdziesz w wyludnionym domu

Bukiecik włosów na ściętej pościeli

I białą jabłoń kwitnącego szronu

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Okrutne piękno żelaznego świata

Oświecać będzie naszych snów podziemia

Ziemia zapłonie jak zamierzchła lampa

I nasze ciała będzie w tła przemieniać

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Łagodne piękno współczesnego świata

Osłaniać będzie nasze jasne czoła

Do starej ziemi wciąż będziemy wracać

Jeżeli nawet tylko cisza nas zawoła

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

Może usłyszysz wołanie o pomoc

O kruche światło przemiennego świata

O Ziemio nasze wspólne ciężkie serce

Jeżeli nawet zabłądzimy w gwiazdach

To tylko twoje serce nas uśmierci

Może zdążymy ci jeszcze dopomóc

Może zdążymy ci jeszcze dopomóc

I w dobijaniu śmiertelnie raniony

Do gwiazd do których żywi nie słyszeli

I w ocaleniu kruchej łzy z ogromu

Może zdążymy ci jeszcze dopomóc

Może zdążymy ci jeszcze dopomóc

Może zdążymy ci jeszcze dopomóc