Ummanında Kaybolduğum Nursun - Dursun Ali Erzincanlı

Ummanında kaybolduğum nursun.

Mecnun’un Leyla’da aradığı, yandığı,

Çöllerde kana kana yudumladığı senin sevgindi.

Annesiz bir çocuğun Anne diye uzandığı,

Babasız gecelerde Baba diye andığı Sensin.

Soğuk ve insaf bilmez yanlızlıklarda hangi hasta vardır;

Gözyaşı döksün de o yaşlar senin avucuna damlamasın?

Hangi masum, hangi mazlum vardır ki?

O merhamet deryası yüreğini sığınak yapmasın…

Ey Sultan-ı Levlâk! Kardanadamıyla güneşe çalım satan

Bir çocuğa bakar gibi baktın bize.

Sağnak yağmur altında ateş yakan bir yolcuyu

İzler gibi izledin. Bilmiyorlar Allah ım dedin;

Bilselerdi yapmazlardı…

Herşeyin önü O ndan sonu O na;

Varlıklar adedince Selam Sana, Sâlât Sana…

Ummanında Kaybolduğum Nursun.

Her akşam gurûbla ayrılan heyecanın kucağında görünensin.

Bırak 42 ndi yağmurları saçlarında gezinsin.

Sensizlikten yorgun düşmüş bakışları avuçlayıp

Semaya ser ve öylece kal.

Sığındığın Rahman ın Sırdaşı Olarak.

Ben geçici hazların sardığı bedenimde

O beden tabutunun en derininde

Nefsimin esiriyim. Ama SEN:

Ummanında Kaybolduğum Nursun

Azaba ramak kalmış şu dakikalarda

Beni Hayalinle korursun.

Aranan yine SENSİN Saikalarda,

Kutsî perdelerin kalktığı anlarda,Özlemimsin SEN.

Ummanında Kaybolduğum Nursun.

Gölgen vurur düşlerimin yazgısına.

Ben O Nurla Kutsîliği tadarım.

Yüzümde meltemlerden arda kalan serinlik,

Muhabbet; sabahlayan hislerimin en ücra köşesinde

Düşmanım benlik; yalnızca bir benlik.

Yoluma set çeken ve SENİNLE kaybolan basitlik.

Düşündüğünü zincire vuran benim.

Şafakla kaybolan benim.

Ve ellerim SANA uzanır

Ey Sultan-ı levlâk!

Düşmanını elleriyle besleyen bir insana bakar gibi baktın bize,

İlâcını ateşe atan bir hastayı izler gibi izledin.

Bilmiyorlar Allah ım dedin, bilselerdi yapmazlardı.

Herşeyin önü O ndan sonu O na…

Varlıklar adedince selam SANA, sâlât SANA:

SEN İÇİMDE YANAN TATLI BİR KORSUN,

VE SEN UMMANINDA KAYBOLDUĞUM NURSUN…