Gonię Zachód Słońca - Dogas, GPD

Życie wywiera na nas zbyt dużą presję

Zbyt wielu ziomów pije dzisiaj, ma depresję

Zamykam sesję, idę na przód

Wróciłem z Ameryki, Afryki — łapię nastrój

Płynę na statku w przestrzeni dźwięku

Czuję niepokój na tej pustyni zamętu

Kapelusz lęku, różowe okulary

Ta niepewność pcha mnie na przód, chcę widzieć same zmiany

Mgła w oddali, ciemność za plecami

Nie widzę drogi, zostawiam ślady krokami

Oceanami żeglowałem po rozdrożach

Karmiony marzeniami, zapatrzony w polarnych zorzach

Mam zapałkę w ręku, oby wznieciła pożar

Za zimny świat, ledwo trzymam się na nogach

Odnajdę księgę prawd, jeśli tylko zdołam

Siła gwiazd, słoneczny wiatr, niczego mi nie szkoda

Gonię zachód słońca, dążę do zmian

Biorę co mi los da, mam własny plan

Dawne żale zakopałem, nie będę sam

Odnajdę nas w konstelacji gwiazd

Spacer emocji pod wodospadem zmysłów

Nie mogę się uwolnić od życiowych aforyzmów

Mam życie jak z filmu, powiedział mi znajomy

Dla nich pewnie komedia, dla mnie dramat pierwszej wody;

«Nic śmiesznego»

Choć wszyscy boki zrywać

Widziałem jak umiera pasja, schowałem ją wśród sylab

Jak w czasie wojny Żyda pod podłogą, marzenia trzymam

I czekam tylko na to, żeby deski wyrwać

Mea culpa, moja wina, gdy dawne czasy wspominam

Te głupoty za szczyla, nikt nie wiedział, ile warta jest chwila

Za dużo inni pamiętają, za dużo ja zapominam

Za krótko bliscy zostają, kiedy pragniemy ich trzymać

A to, że sny się spełniają znamy z koszmaru życia

Dragi mi nie pomagają, potrzebna mi jest cisza

Lecz kiedy myśli mi krzyczą w głowie jak mandragora

Nieważne co mi powiesz, idę w kierunku słońca

Gonię zachód słońca, dążę do zmian

Biorę co mi los da, mam własny plan

Dawne żale zakopałem, nie będę sam

Odnajdę nas w konstelacji gwiazd