Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…