Bavul - Allame

Bu Zombi ruhen hasta

Gelecek on yıl için şüpheli ciğerlerim sigara

Mevzu pay kap’cak mirastan

Son günlerde yağmurlar çoğaldı

Dikkatim kayıpken iyice şiirlerden nefret ettim hatta

Şu melankolik suskunluklar çoğu zaman komiktir

Acının insanlarla eşdeğer bir ortak hâli yok ki

Hepimiz aynı kırgınlığı yaşasaydık şayet

Biri kahrolurken başkasına gülünç olmazdı d’i' mi?

«Kaç, vaktin varken git!»

diyor aklım

Lanet umutları on üç yıl evel can kaybında bıraktım

«Şeytanın bacaklarını kır!»

diyor artık mantık

Unutmak yalnız bugün güzel geleceğini karartır

Yazdıkça daha da öfkeleniyo'sun

Dünya kapat çeneni, sesin beni deli ediyo', sus

Veyahut konuş, dediğin olsun, zarardan dönme lüksün yok

Şu andan itibaren hiç geçer mi forsun (Hayır!)?

Tüm hayatım bavuluma sığar

Küs yaşıyorum, terk etti doğa

Dört duvar yalnızlığıma boğar

Sor «Hiç umudun var mı daha?»

Başım belada, göz yaşına terk vedalar

Birlikte güçsüzüz geçilmiyor yekpare dağlar

Tek başıma suçluyum, vicdansız mahkemem mübalağa

Hem insan ol hem iyilik yeşertsin dünya ne âlâ

Sabah fenalar, akşam alkol krizleri

Aitsizlik, önlemim güvensiz dost ilişkileri

Yok gururun, paramparça hâlde, bak ne oldu, berbat ettin

Sahibim bi' kara deftere, yazdım insan klişeleri

Ne bekliyordun?

Monokromum, renkli yolun

Dök eteklerinden taşları, başka bi' şans vermiyorum

Bana gözüm karardı, mantık dahilinde görmüyorum

Dünya galaksinin satılık adisinden canlılar reyonu

Farz-ı misal öldün, dünya'ya dönüp bakma şansın olsa

Yalanları görürdün, parayla ters gömüldün

Hayata sor hüzünlü zamanla imtihanı

Zor misafirin, kendiyle eş güdümlü