Jedwab - Sobota, Piotr Klatt

Ofiaruję mojej dziewczynie

Z kwiatów Holandii utkany

Szlafrok, w którym utonie

Całkiem niezły posiłek, jaki

Konsumuje lubieżnie co wieczór

W ciepłych dekoracjach pokoju

Przy świecach i przy koniaku

A nad sobą mam jej loki

W jej lokach mógłbym dziś spać i utonąć

Kocham to zawsze, gdy czuje jej gorąc

Gdy tuż obok śpi, mnie wiadomo

I wygląda na taką zadowoloną

W poezji ruchów i w mowie ciała

Od razu po niej widać, że już to dostała

Nie będzie się wzbraniała, przed następnym razem

I tak się własnie składa, że ma na to fazę

Tylko tu mam nad nią władze

Tak przynajmniej mi się zdaje

Tylko w tym sobie z nią radze i niech tak już zostanie

Powtórzmy nadanie i niech lepiej mi biada

Gdyby na jej żądanie organizm już nie domagał

Lubię jej farbowane rzęsy

Piegi i policzki blade

Lubię kiedy miękko ląduje

Ona zmysłowo na mojej twarzy

Tak, tylko ona, jak jedwab

Skonsumuje Cię skarbie, po chamsku i wulgarnie

Będzie elitarnie tak lekko kulinarnie

Sobuś się tobą zajmie, naprawdę będzie fajnie

Nie tylko wizualnie, jestem mistrzem aktualnie

Z resztą można to wyczytać z twojego wyglądu

Jakbym za pomocą języka podłączył Cię do prądu

Sam przestałbym oddychać

Jak gdyby był tu fortel byś łatwo i spokojnie zrobiła duszenie trójkątne

Dwoje bijących się ciał jak na Animal Planet zobacz

Cudowny widok auć, tylko kto kogo upolował

A gdy podnosi się głowa w geście gloria na Essy chwale

Ona przytrzymuje ją w dłoniach krzyczy czemu kurwa przestałeś