Asomia - O.S.T.R.

Pamiętam jak skuty leżałem na ziemi, słuchałem swych praw

Głuchy i niemy, dwa deko w kieszeni, jak śmieć poniżany, kopany przez psa

Miałbym pistolet to bym go zastrzelił, choć nerwy mieszały odwagę i strach

Wierzyłem, że wszystko wciąż mogę odmienić, po każdym upadku powstanę na bank

Dzieci myślały, że tata wyjechał do pracy dać show

Kluby, koncerty, alkohol i dragi wystarczy się tylko odważyć na skok

Zielone, białe plus litry alpagi — masz całodobowy haj, bez granic lot

Łatwo swój rozum za drzwiami zostawić, choć wierzymy w dobro to karmi nas zło

Straciłem wiele w tym niewielkim świecie skazanym na stos

Chociaż mówimy, że już nigdy więcej to jednak do tego wracamy na sto

Żyłem czekając na swoje zbawienie, dziś został mi tylko ten przećpany głos

Wiem, że wygrałem, choć każde wspomnienie zamienia marzenia w koszmary co noc

Nie mogę spać

Lustro nie kłamie, widziałem swój problem jak spadałem w dół

Oczy zaćpane, pół życia red alert, już czekał koroner, testament i Bóg

Nie docierało to do mnie, że bliskim, dosłownie jak ogniem, zadawałem ból

Gdy sięgam do wspomnień to jak na ironię sam w myślach się modlę o zamianę ról

Nie miałem szacunku do siebie, rodziny, choć kochałem ją

Dni były krótkie, pokusa zbyt wielka, by zwracać uwagę na detale wciąż

Żona już prawie odeszła traktując ten związek i wszystko co nasze jak błąd

Wiedziała co będzie jak w pacierzu amen, przez lata poznała tę prawdę na wskroś

Żyły na wierzchu, tak chudy jak palec i z twarzy jak śmierć

Blizny na sercu, nie mogłem odnaleźć się w świecie bez wrażeń oddany tej grze

Czas stanął w miejscu, nie chciałem być draniem, gdy łzy to atrament,

co rani jak gniew

Jestem, wygrałem, mych próśb Himalaje, choć zamiast się spełniać wciąż krwawi

mój sen

Nie mogę spać