Tatku - Marcelina

Myślała został już

Tylko na fotografii

Z twarzą bez

Oddechu

Myślała z każdym dniem

Są coraz dalej od siebie

A on wciąż tak

Blisko był

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Zapachu łapie cień

W jego ubraniach

Zanurza dłoń

W szuflady dnie

Myślała został już

W tych martwych przedmiotach

A on wciąż tak

Blisko

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Że zapomni jego twarzy

Tego bała się

Że już tylko we śnie może

Porozmawiać z nim

Że nadzieja wciąż ją kłamie

Że znów spotka go

Że go nie ma i nie będzie już

Nie chce wiedzieć, lecz

Choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Tu, na ramionach jej

I blisko choć daleko jest

I tak bardzo chciała wierzyć, że

Nie, nie zostawił jej

Może odszedł lecz

Pozostał w niej