Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…