Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując