Więc Nie Dziw Się - Edyta Geppert, Kroke

Tyle było powitań i rozstań

Tyle było słów: — żegnaj i — zostań

Karuzele, niedziele i sny

Niepokoje, tych dwoje — to my…

Jakieś burze, podróże, Bóg — wie — co

Jakieś gwiazdy, co dziś już nie świecą

Tam za lasem, za czasem, za snem

Zapodziały się… Gdzie… Boja wiem…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Tylko pomyśl i spójrz, co się święci:

Przypływają na tratwie pamięci

Ci, co spali w głębokich mych snach

Na ich dnie spoczywali jak piach…

Może znowu wynurzy się z marzeń

Jakiś nikt, jakiś ktoś się ukaże

Ten, co czekał tak długo w mym śnie —

I nie pozna, nie pozna już mnie…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło