Świt! Świt! - Justyna Steczkowska

Dobrze jest uchylić nieco drzwi

Kiedy jeszcze całe miasto śpi

By rozproszył najczarniejszych myśli noc

Promień, co ma czarodziejską moc

Niech niedobre myśli, jakie człowiek krył

Więcej mu nie zabierają sił

Dobrze jest odsłonić okna swe

I na oścież pootwierać je

By przechodzień przypadkowy widzieć mógł

Że nie kryje zła sąsiedzki próg

Świt!

Świt!

Nowy wstaje dzień!

Złota gwiazda dnia rozprasza nocy cień!

Cudowny świt!

Świt!

Czas misternie tka

Losu wątek na osnowie dnia…

Dobrze jest chlebowy rozgrzać piec

I bochenki w nim rumiane piec

Żeby każdy, kto poczuje pierwszy głód

Wiedział jak smakuje chleb i miód

Drżą na rzęsach resztki snu

Usta szepczą: Witaj dniu!

Wszędzie światłości

Więcej, więcej, więcej, więcej

Więc Opatrzności

Człowiek swe powierza ręce

By służyły jak najdłużej mu

Niebo wartość pracy zna —

W dzieciach nam zapłatę da

Krzyku i śmiechu

Więcej, więcej, więcej, więcej

Ileż pośpiechu

Trzeba, by zdążyły ręce

Przygotować wszystko w ciągu dnia

Blask!

Blask!

Blask!

To najdoskonalsza z wszystkich łask!

Światło niesie nam

Dzień, co nigdy nie jest taki sam!

Tak, no tak, no tak!

To od Stwórcy dla człowieka znak

By jasnością tą

Odkryć mógł niepowtarzalność swą!

Dobry dzień się zaczął tu

Zatem witaj dobry dniu!

Ludzi wokoło

Więcej, więcej, więcej, więcej

Wszystkim wesoło

W niebo wyciągają ręce

I śpiewają do utraty tchu:

Dzień, rok, wiek!

Trwa nieodwracalny czasu bieg!

Życie krótko trwa!

Nie urońmy żadnej chwili dnia!

Tak, no tak, no tak!

To olśniewający życia znak —

Tam się zaczął świat

Gdzie światłości wiecznej promień padł!