Алеся - Игорь Лученок

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая,

Чаму так горка?

Не магу я зразумець...

Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае

На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,

Палынны жаль смугой ахутаных дарог.

Каб я хвілінаю нанесеныя раны

Гадами ў сэрцы заглушыць сваім ня мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май