Twoja Postac - Grzegorz Turnau

Wśród drzew schylonych o północy

Wśród jasnych widów złego mroku

Coś się przemienia w naszej mocy

Ktoś się porusza z naszym krokiem

Kiedy tak idziesz w szumnej szacie

A wiatr ją targa i rozwiewa

Nie bój się ty nie idziesz sama

Chodzą wraz z tobą wszystkie drzewa

Ziemia jak echo minionych dni grające w borze

A nasze cienie wśród martwych pni wieszają zorze

Dziwnie się srebrzysz aniele mój w tęczowym piórze

Nade mną góry, wieżyce miast

Nade mną…

Błękitne szerokie okna

I jasne smugi od lamp

I twoja postać, jasna postać

Taką cię znam taką cię znam

Błękitne szerokie okna

I jasne smugi od lamp

I twoja postać jasna postać

Taką cię znam taką cię znam

Miła moja już późno

Chylą się żółte mlecze

W doliny napływa gór cień

Cichy odwieczerz

Już późno już późno już późno

Miła moja trudno z miłości się podnieść

A jeszcze ciężej od złych nowin

Gdy patrzą na nas w ciemnym nowiu

Chłodniej chłodniej boisz się

Nie ma się czego bać nie ma się czego bać

To tylko księżyc idzie srebrne chusty prać

I tylko cicha trawa, trawa wśród kamieni

Wiesz?

— ludzie ludzie są dziećmi dużemi

Błękitne szerokie okna

I jasne smugi od lamp

I twoja postać jasna postać

Taką cię znam taką cię znam

Błękitne szerokie okna

I jasne smugi od lamp

I twoja postać jasna postać

Taką cię znam taką cię znam