O Kutno! - Grzegorz Turnau

Jakie to smutne — jakie to smutne —

Wysiadła miłość ze mnie za Kutnem !

Jeszcze w stolicy wsiadałem na Głównym

Z uczuciem uczuć kolosom równym —

Za Kutnem pociąg stanął i … cześć !

-

Wysiadła miłość i poszła gdzieś

O Kutno !

O Kutno !

Wyprałoś mnie z uczuć jak płótno

O Kutno !

Okrutne Kutenko !

-

Odjęłoś mi miłość jak ręką

Próżno w Toruniu czeka dziewczyna —

Zbiegłej miłości mojej przyczyna

Jaki to smutek, ach, jaki to smutek

Gdy od przyczyny się urwie skutek !

Co robić, człowiek nie wie już sam —

O !

— jak ja znam to, jak ja to znam !

O Kutno !

O Kutno !

-

Wyprałoś mnie z uczuć jak płótno

O Kutno !

Okrutne Kutenko !

-

Odjęłoś mi miłość jak ręką

Jak to się stało, no jak to się stało

Że serce Kutna nie przetrzymało?

Co jest w tym Kutnie, no, co jest w tym Kutnie —

Że ono nieraz jak nożem utnie?

Aczkolwiek kiedyś było i tak —

Z Grudziądzem miałem podobny fakt

Grudziądzu, Grudziądzu

Tyś serce mi zrobił z mosiądzu

Grudziądzu, okrutny Grudziążku !

-

Uczucie-ś ukrócił w zalążku

Aczkolwiek kiedyś było i tak — *)

Z Krakowem miałem też taki fakt

Krakowie !

Krakowie !

Tyś pustkę mi zrobił w alkowie

Krakowie, okrutny Krakówku !

-

Miłości-ś mej miejscem pochówku

No — tak…