Chee Mishe Goft - Dariush

برای گفتن من.

شعر هم به گل مانده

نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده

صدا که مرهم فریاد بود زخم را

به پیش زخم عظیم دلم خجل مانده

از دست عزیزان چه بگویم.

گله ای نیست

گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن.

در همه عمرم

هر لحظه جز این دسته مرا مشغله ای نیست

از دست عزیزان چه بگویم.

گله ای نیست

گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن.

در همه عمرم

هر لحظه جز این دسته مرا مشغله ای نیست

دیری است که از خانه خرابان جهانم

بر سقف فروریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر چند که تا منرل تو فاصله ای نیست

روبروی تو کیم من ؟

یه اسیر سرسپرده

چهره تکیده ای که تو غبار آینه مرده

من برای تو چی هستم ؟

کوه تنهای تحمل

بین ما پل عذابه.

من خسته.

پایه پل

ای که نزدیکی مثل من به من اما خیلی دوری

خوب نگاه کن تا ببینی چهره درد و صبوری

کاشکی میشد تا بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا.

از خودم بیش از تو خسته ام

ببین که خسته ام.

غرور سنگم اما شکستم

کاشکی از عصای دستم یا که از پشت شکسته ام

تو بخونی یا بدونی از خودم بیش از تو خسته ام

ببین که خسته ام.

تنها غروره.

عصای دستم

از عذاب با تو بودن در سکوت خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق.

من تجسم عذابم

تو سراپا بی خیالی.

من همه تحمل درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خسته امو تا کرد

زیر بار با تو بودن.

یه ستون نیمه جونم

این که اسمش زندگی نیست.

جون به لبهام میرسونم

هیچی جز شعر شکستن.

قصه فردای من نیست

این ترانه زواله.

این صدا.

صدای من نیست

ببین که خسته ام.

تنها غروره.

عصای دستم

کاشکی میشد تا بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا.

از خودم بیش از تو خسته ام

ببین که خسته ام.

غرور سنگم اما شکستم

از عذاب با تو بودن در سکوت خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق.

من تجسم عذابم

تو سراپا بی خیالی.

من همه تحمل درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خسته امو تا کرد

MBE