Teddybeer (Opus II) - Cornelis Vreeswijk

Ze noemde me haar teddybeer

Het was niet om te harden

Ze lachte me daarbij vriendelijk toe

En ik ging zowat aan flarden

De erotieke dingen

Had ze nauwelijks talent voor

Maar ze noemde mij haar teddybeer

Daar werd ik haast impotent door

Ze noemde me haar teddybeer

Ze kon het echt niet laten

De ware liefde was het niet

Dat had ik in de gaten

Want als ik me aan haar boezem wierp

Omdat ik seksueel was

Dan riep ze steevast: «hou toch op»

En dat het haar te veel was

Nee, ware liefde was het niet

Dat begon ik te begrijpen

Ik mocht haar nauwelijks kussen

En ik mocht haar nimmer knijpen

Ze zei: «mijn lieve teddybeer

Eerst gaan we ons verloven

Gedraag je dus als gentleman

Wil je me dat beloven?»

De raadselen van het leven

Wilde ik haar gaarne leren

Maar als ik het over de liefde had

Had zij het over beren

Zo gauw ik het maar probeerde

Om mijn liefdesgloed te stillen

Dan zei zij: «stoute teddybeer

Hou op of ik ga gillen»

Dus ben ik er maar vandoor gegaan

Ik kon het niet meer horen

Ze leefde niet van achteren

En nauwelijks van voren

Het laatste wat ik hoorde

Was dat ik geen echte heer was

En dat ik niet haar tijger

Maar een rare teddybeer was