Schemering - Boudewijn De Groot

Wanneer de eerste schemering aan 't einde van de dag

De kamer langzaam donkert

Zie ik de vage schaduw van de bank

Waar jij voor het laatst te rusten lag

Dit was altijd het stil moment dat jou het liefste was

Na een dag van tijdloos zwijgen

En onbestemde handeling

Zoals 't verwonderd openslaan

Van een boek dat je graag las

Je bent niet meer

Je bent niet meer

Je wist niet terug te komen

Je was al eerder heengegaan

Dan je afscheid had genomen

Je ogen konden stralen als de eerste lentedag

En in je zachte handen

Vond ik in vol vertrouwen

De vaste zekerheid

Dat met liefde alles mag

Maar als de tijd opeens het denken wreed ontwricht

En maakt dat de herinnering

Heel langzaam gaat vervagen

Dan is de avondschemering daar

In weifelend winterlicht

Je bent niet meer

Je bent niet meer

Je wist niet terug te komen

Je was al eerder heengegaan

Dan je afscheid had genomen

Men zegt: voor je de ogen sluit wordt alles opeens licht

En dat de openbaring

Van wat je wilde weten

Je eigen leven is —

Dan gaan de ogen dicht

Vroeg jij je wel eens af of je naar de hemel ging

Ik help het je geloven

'T is je zo graag gegeven

De zoete rust en vrede

Na de laatste schemering

Je bent niet meer

Je bent niet meer

Je wist niet terug te komen

Je was al eerder heengegaan

Dan je afscheid had genomen