Ék Sé Framtíð Í Ísa Broti - Árstíðir Lífsins

Ék sé framtíð í ísa broti!

Ék finn alfrǫðl rísa sem sendir engar kaldar fleygiǫ́rar yfir djúp ríki vǫll

brimilsins

Ný kringla er loksins byrjuð

Þessi dimmi vandar jǫtunn ok stǫðug hættan á snjóskriðum hjaðnar meir ok meir

ok gefr oss nýja von um að lifa af

Þessi úlfs nótt verðr ekki gleymd, þessi hvísluðu orð verða oss alltaf í minni

Enn ólgar byrmǫrk, enn hungrar braut dýrr dreka í vammlaust líf

En ungt jarðar hár læðist gegnum hvíta dauðann ok nýtt ljós frelsar fróns legg

vætti frá ís ok snjó

Margir Draupnis niðjar hurfu til óþekkts útgarðs ǫrvar ássins, mikið fé var

hirt af ǫrlǫgunum

Haukstalda gramr gaf svanteigs elda orð til að muna, orð sem binda líf mitt til

að leiða þessa ætt

Við byggðum brandnór oss aftr, fundum nýjar slóðir til flóðs mana viðr sem voru

eigi minna bitin af ylgjar verrs kalda kjafti

En sumir Viðblinda geltir fylgja eigin vegum inn í Ǫnundarfjǫrð,

þetta jarðar skarð hafi slétt mitt

Sumir enda ferðalag lífsins á sanda grunni oss

Eins ok faðir sagði oss, þetta veldr alltaf reiði ok styrjǫld

Allar áttir Ingvifreys voru teknir til ríki Loka-dóttr, mǫrg líf bíða enn eftir

að falla fyrir hendi þessarar ókunnugu ok þǫglu vætt

Fetum gamlan stíg aftr til Vatnsfjǫrðs ok endrnýjum kynni

Hátt er nú gjaldið ok hærra en áðr!

Svo virðist sem goðorð sé ekki alltaf merki

um frið ok auðæfi

Hjaldrs bálregns viðir voru jafnvel í fyrnd fjarðarjarðar endalausra skóga

helteknir af hlýðni til veraldlegra goða, til að hlýða skínandi Freyju tór

kaldra dreyra mæri

Ék man að mikið hrafns vín rann niðr véttrim þeirra

Ék man að Gungnis vǫ́fuðr var alltaf bakvið tjǫldin þegar ofsi leiddi Heljar

sónþollr

En erum fǫst fyrir

Ísa brot færir alltaf nýja þekkingu til þeirra sem hafa hvarma skóga stjǫrnr

til að sjá

Látum mána hauðrs hvéls geisla lýsa upp myrka afkima falskra orða