Látum Okkur Sjá - Árstíðir

Þor' ekki að snerta

Þori ekki að fá

Móðan á glerinu hún fær mig til að sjá

Fegurð þess er skilur þann

Sem geymir hræddan man

Mér fannst ég eitt sinn þekkja hann

Eilífðin hún skilur ein

Litrof tilfinninga, mildar mein

Seinna meir munt þú vita hvar ég er

Aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg

Snert’ei lengur það, sem að ekki er

Værum rómi ég sýng til þín

Taktu í taumana

Sönn er sú saga

En braust þó ekk' úr skel

Mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel

Túngumál tímans er víst óútskýranlegt

Ég honum framtíð mína sel

Heimurinn hann skilur einn

Að myrkursins vegur er beinn

Seinna meir muntu vita hver ég er

Aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég

Snert’ei lengur það sem ég ekki sé

Værum rómi nú sýng til þín

Gríftu í taumana