Talvez Depois - Ana Moura

Deixei de mim as frases que trocámos

Os beijos e o tédio de os não ter

Sem querer nós nops cegámos

Sem querermos ver

As roupas e os livros não os trouxe

Que se envelheçam cobertos de pó

Por querermos que assim fosse

Deixo-te só

Recuso a sombra, triste véu sobre minh’alma

Quero-me longe e sem temores fujo de mim

Esmorece o dia, cai a noite e não se acalma

O querer saber qual a razão de ver-me assim

Não sei ser razoável nem te espero

No tempo que pediste p’ra nós dois

Amar-te assim não quero

Talvez depois

Marcaste em mim a dúvida cinzenta

Do sentimento que te unia a mim

Sabê-lo não me alenta

Melhor o fim

Palavras, só palavras que como alento

Seduzem a minh’alma a querer-te tanto

Atrais-me o pensamento como um quebranto

Rzuciłam frazy o mnie wymieniane

Nie ma pocałunków ani nudy

Niechcący nam ślepniemy

Wiedzieć nie chcemy

Ubrania i te książki bez tobołków

Tak postarzałe, że kurz okrył je

Chcemy by tak było

Zostawiasz same

Odrzucam cień, zasłonę smutną mojej duszy

Daleko, bez obawy o mnie, uciec chcę

Zanika dzień, zapada noc, nie uspokaja

Chcę poznać powód, czemu tak w ten sposób jest

Nie wiem, być rozsądną, ja nie czekam

W tym czasie, który dla nas uprosiłam

Kochać tak, to nie chcę

To może później

Znaczona we mnie szara jest niepewność

Z uczuciem, że ty do mnie dołączyłeś

Wiesz to, nie jest tchnienie

To lepszy kres

Słowa, tylko słowa na otuchę

Bardzo tak uwodzą moją duszę

Wyrywam myśli swoje, niby złamane